انیماتورها چطور از نظر Simon Otto باعث جذابیت شخصیت انیمیشن می شوند؟

انیماتورها چکار می کنند؟ چه چیزی باعث جذابیت شخصیت انیمیشن می شود؟ برای من این کافی نیست که فقط بدانم آیا شخصیت به اندازه کافی باور پذیر هست؟ داستانی برای خودش دارد؟ آیا از یک فرد واقعی الهام گرفته شده؟
بلکه می خواهم بدانم آیا صحنه ای که این شخصیت داخلش هست ارزش دیدن دارد یا نه.

انیماتورهای خوب، کسانی هستند که مهارت های مختلفی دارند. بیشتر آنها دست خوبی در هنر دارند،از گرافیک سر در می آورند و بازیگر و مجری خوبی هستند.
انیماتورها باید هنر را بفهمند، آن را اجرا کنند و هنر ساخت و جان بخشی به شخصیت ها را درک کنند. باید از موسیقی هم سر دربیاورند، چون ریتم خیلی خیلی مهم است. حرفه انیمیشن تا حد زیادی به مهارت های فنی بستگی دارد. باید با این ساز و کار پیچیده کار کنند و بدانند کدام کنترل، کدام شکل را ایجاد می کند.یا کدام عضو، با کدام قسمت حرکت می کند.

در ویدیوی زیر Simon Otto انیماتور و طراح شخصیت انیمیشن ، از مراحل و نحوه ساخت انیمیشن جذاب می گوید:

شغل من در ساخت انیمیشن ، به نوعی هدایت کردن شخصیت هاست. باید از فرایند طراحی، مدل سازی، مونتاژ…تا ساخت عروسک ها را مدیریت کنم و برای تولید، ما باید صحنه به صحنه کار کنیم.
انیماتور ، به نوعی می تواند بازیگر یک فیلم انیمیشن باشد. اینطوری که یک عروسک را هدایت می کند و با آن اجرا می کند.
اینجا دفتر خانگی من است. کلی از طراحی ها را همینجا انجام می دهم. در ابتدای کار تولید، بیشتر وقتم را اینجا می گذراندم.
همیشه کلی کتاب دور و برم هست.به خصوص کتاب های کمیک مورد علاقه ام. کتاب ها منبع الهام من هستند. همیشه اینها را اطرافم نگه می دارم و هروقت گیر کنم به آنها مراجعه می کنم فقط چند صفحه را نگاه می اندازم، حالت های جالبی پیدا می کنم.
چون بخش زیادی از انیمیشن به حالات و رفتارها بستگی دارد.اینطوری می توانید رفتارها و حرکت های مختلف را ببینید.
مثلا نحوه ایستادن یک کمدین با یک سیاستمدار فرق میکند.بازیگران روی صحنه همین حالات را اجرا می کنند. ما هم در ساخا انیمیشن هم کار مشابهی انجام می دهیم. اما این کار را برای طرح های متفاوت،مردم متفاوت، جانوران و چیزهایی مثل این اجرا می کنیم و شخصیت را از دل همین چیزها بیرون می کشیم.
ما انیماتور ها امیدواریم بتوانیم بفهمیم چه چیز باعث می شود شخصیت ها جذاب باشند و خاص به نظر برسند.
وقتی شروع به کار می کنیم، ایده های ریز و درشتی داریم که باید نگهشان داریم.مثل نقطه اوج فیلم و شخصیت اصلی و هدفش را باید در نظر بگیریم. اصلا چرا داریم این داستان را بیان می کنیم؟
تصور کنید که باید یک درخت کریسمس را در تاریکی با 500 نفر آماده و تزئین کنید و در ابتدای کار، تمام چیزی که دارید.یک تنه درخت با چندتا شاخه است. بعد کم کم همه چیز را اضافه می کنید و هر چند وقت یک بار با خودتان می گویید این فایده ندارد، و دوباره شروع می کنید.
بعد که چراغ را روشن می کنید، می فهمید که واقعا چه کار کرده اید. معمولاً وقتی صحنه را شروع می کنم، به جلوه های بصری می پردازم، سعی می کنم بفهمم شکل ها و حالت ها چطور باید باشند.و در ذهنم همه چیز را پخش و اجرا می کنم تا ببینم چطور می شوند. گاهی واقعا در حالتی که داخل ذهنم هست قرار می گیرم و مثلا تصور می کنم اگر یک گربه داشتیم که در حال قورت دادن یک ماهی بود، چطور می شد؟ و ادایش را در می آورم.

اما این ترکیبی از تصورات من و احساس صحنه است، که چطور قرار است اجرایش کنیم و اینکه چطور نمایش داده خواهد شد. چه شکلی باید استفاده کنیم و ترکیب نهایی چطوری می شود؟.بعد از همانجا ادامه می دهم.
همانطور که کار می کنیم شخصیت ها هم خلق می شوند،بعد جزئیات را اضافه می کنیم.مثلاً چشم یا مو اضافه می کنیم یا تصمیم می گیریم نوع چشم چطور باشد.بعد کم کم مجسمه ها را می سازیم. بعد از طراحی شخصیت ها، باید نحوه اجرا و نوع بیان هر شخصیت را تعیین کنیم. باید کار را با جزئیات فراوان انجام بدهیم.
چون همه چیز باید از اول ساخته بشود.چیزهای خیلی ساده، کلی کار می برند. مثلا اگر گوشه دهان را بالا ببریم، لپ ها چطور پف می کنند؟ اینجای صورت کارکتر چطور چروک می افتد؟ آیا خیلی ساده می شود یا کلی پیچیدگی دارد؟ اینجا چندتا چروک می افتد؟

برای طراحی باید بر اساس همه این جزئیات تصمیم بگیریم. بعد که سعی می کنیم بفهمیم چه چیز باعث جذابیت شخصیت می شود.گاهی از بازیگران هم کمک می گیریم. بعد به انیماتورهایی که در گروه هستند وظیفه های مختلف می سپاریم. تقریبا اینطوری است که بر اساس تعریف ها و توصیف های انیمیشن حالت ها و نحوه اجرا را روی بازیگران پیاده می کنم.

انیمیشن را صحنه به صحنه می سازیم. درست مثل قدیم که انیمیشن ها دوبعدی بودندو همه چیز را دستی می کشیدیم. آن موقع یک صفحه خالی داشتیم و بعد یک نقاشی پدیدار می شد و به کمک همان نقاشی، ایده می گرفتیم. بعد باید سراغ نقاشی بعدی می رفتیم و کل اجرا را با تعداد زیادی فریم می ساختیم. چون این فرصت را داریم که چیزی را بارها و بارها ببینیم و تا می توانیم آن را ویرایش کنیم. اما باید خیلی مراقب باشیم که حس خلاقیت فی البداهه را از دست ندهیم. به همین دلیل از همدیگر کمک می گیریم و از دیگران می خواهیم نظر بدهند.
انیمیشن به نوعی یک ورزش تیمی است. پس باید مطمئن شوید که همه دارند در جهت صحیح کار می کنندو همزمان باید مطمئن باشید،که از تمام مهارت های هر انیماتور استفاده کامل می برید.شغل ما انیماتور ها همین است.
وقتی مدت خیلی زیادی روی یک فیلم کار می کنید، به نوعی رشد شما متوقف می شود. به خصوص در آخرین سال تولید انیمیشن که جمع بندی تولید آن است.
تکامل شما به عنوان یک شخص متوقف می شود چون تنها چیزی که به فکرتان می رسدپروژه ای است که دارید رویش کار می کنید و هرچیزی که در زندگی روزمره تان می بینید، به کار مربوط می شود.یا به نحوی آن را به پروژه ربط می دهید.

انیماتور ها در حقیقت از زندگی واقعی الهام می گیرند. مثلا خانواده یا بچه ها. مثلا ، یک صحنه ای در اولین فیلم چطور اژدهای خود را آموزش بدهیم هست که در آن، اژدهای بی دندان سعی می کند ادای لبخند هیکاپ را دربیاورد.
این را موقعی نوشتم که فرزندم تازه به دنیا آمده بود،و یادم هست که پسرم داشت سعی میکرد لبخند بزند …و عجیب بود،چون نمیتوانست واقعا لبخند بزند. اما می فهمیدم که می خواهد لبخند بزند…و به نظرم ایده خیلی خوبی آمد. با همین ایده گفتم کاری کنیم که بچه اژدهای بی دندان در انیمیشن هم برای اولین بار لبخند بزند.اینطوری لحظه خیلی زیبایی در فیلم ساختیم.

خلاقیت مثل یک اتاق تاریک است که می روید داخلش و روی چیزهای مختلف نور می اندازید و با توجه به هرچه دیده اید، چیز جدیدی خلق می کنید. اگر اعتماد به نفس زیادی داشته باشید و فکر کنید دقیقا می دانید چه چیزی می خواهید…

به نظرم آدم های کمی هستند که چنین قدرتی داشته باشند.عملاً نابغه باید باشندو من نابغه نیستم. من می توانم اجازه بدهم ایده ها تکامل پیدا کنند.تا ایده های جدیدی به آنها اضافه شود و چیز جدیدی ساخته بشود، به نظرم خلاقیت یعنی اینکه در جستجوی چیزی باشید وبعد از اینکه پیدایش کردید، دیگر رهایش نکنید. این رمز موفقیت ما انیماتور هااست.