سوژه های فیلمنامه نویسی را چطور پیدا کنم ؟

سوژه های فیلمنامه نویسی به سادگی به دست می آیند، اما خلاقیت فقط به ساختن چیزهای جدید محدود نمی شود.خلاقیت همان روش تعامل شما با دیگران و محیط است.وقتی کار خلاقانه ای انجام می دهید، به همه ثابت می کنید که زنده هستید.
می توانم بگویم خلاقیت دو مرحله دارد:
یک مرحله وسیع تر و بیرونی تر است.و مرحله دیگر، درونی تر می شود.مرحله بیرونی وقتی است که ایده می گیرید و به چیزهای مختلف توجه می کنید.همه چیز را تماشا می کنید و می فهمید.در ذهنتان ایده پردازی می کنید.ذهن باید خودش ایده تولید کند. قبل از شروع به نوشتن، تا جایی که می شود.صبر می کنم و فکر می کنم.

در ویدیوی زیر Mike White در مورد پیدا کردن سوژه های فیلمنامه نویسی می گوید:

ظاهر کار نویسندگی من اینطوری است که من روی مبل نشسته ام یا تلویزیون می بینم ، یا فیلم می بینم یا کتاب می خوانم، یا همینطوری قدم میزنم. یا اصلا هیچ کاری نمی کنم و به نظر می رسد دارم وقت تلف می کنم.
گاهی به خودم می گویم که دارم کارها را پشت گوش می اندازم! دیگر باید بروم سر کارهاو خودم را سرزنش می کنم چون حس کار کردن را ندارم. اما پشت گوش انداختن کارها هم هدفی دارد.
بازدهی و کار واقعی نویسندگی طی چرخه های مختلف رخ می دهد. در این دوره ها به نظرم می رسد که فقط همینطوری نشسته ام و به در و دیوار نگاه می کنم. به خصوص اگر کسی با من باشد.
مثلا کسی که با من زندگی می کند، او هم می بیند چه کار می کنم. مثلا می آید می پرسد: داری چیکار میکنی؟
بعد برمیگردم به او می گویم: هیس، دارم کار می کنم. در حالی که نشسته ام روی مبل به دیوار نگاه می کنم.
نمی دانم. احساس می کنم بعضی سوژه های فیلمنامه نویسی که اینطوری به ذهنم می رسند، خیلی خاص تر هستند. با این کار میتوانم وارد ذهن شخصیت هایم بشوم و جزئیات خاص را تصور کنم.
انگار یک جهان می سازم و این جهان باید ساخته شود. وقتی شروع به نوشتن می کنم، احساس می کنم ایده ای که داشتم، کاملاً در ذهنم شکوفا شده است.
در مرحله درونی پیدا کردن سوژه های فیلمنامه نویسی، اینطوری می شود که با خودم می گویم، خب بهترین ایده همین است و حالا باید عملی اش کنم. انگار آدم تب دارد و با خودش می گوید: باید تحمل کنم و زنده بمانم تا اینکه خودش تمام بشود. اینطوری الهام می گیرم.نمیدانم
گاهی با نویسنده های دیگر صحبت می کنم و مثلا می گویند؛ باید ده صفحه دیگر بنویسی یا فلان کار را انجام بدهی .طوری می گویند انگار نوشتن یک عمل شاقه است.البته کار آسانی نیست ولی باید به نظر من باید از انجام دادنش لذت برد.
باید مشتاق این باشید که برگردید سراغ کامپیوتر و بنویسید. اگر اشتباقی برای بازگشت سر کار نداشته باشید شاید یک مشکل اساسی در ایده هایتان وجود داشته باشد.شاید بهتر باشد درباره یک چیز دیگر بنویسید.نمیدانم

الان هم دارم کار فیلم نامه می کنم. حدود ساعت شش صبح بیدار می شوم. شب ها نمی نویسم. اینطوری وسط روز یک کم کارها سخت می شوند. ساعت پنج عصر که می شود، احساس می کنم حسابی خسته شده ام و دیگر نمی توانم پای کامپیوتر بشینم.
دوست دارم قبل از اینکه کارم تمام شود بدانم قرار است فردا چه بنویسم.
خوشم نمی آید مثلا بیدار بشوم و فکر کنم خب امروز باید چه کار بکنم؟
می دانید، خوابیدن هم باید هدف دار باشد.شما مدام با ایده های داخل ذهنتان کلنجار می روید. پس مثلا اگر با خودتان بگویید که ،خب قرار است فردا این کار را انجام بدهم،صبح روز بعد وقتی بیدار می شوید،برنامه هایی دارید که انجام بدهید و با خودتان می گویید، خب پس این کار را باید انجام بدهم.

همه داستان ها را در ذهن آورده اید اما هنوز آنها را ننوشته اید. به نظرم برای اینکه بتوانید از فیلم نامه نویسی پول دربیاورید باید اینطوری سراغ کار بروید. به این ترتیب احتمال اینکه بتوانیدکارهای جدید و منحصر به فردی ارائه بدهید بیشتر خواهد شد.
اما اگر اینطوری عمل نکنید و مثلا هی از خودتان بپرسید، یعنی فیلم نامه فروش می رود؟ مردم خوششان می آید؟
این فیلم نامه باعث می شود، چه میدانم، مثلا اسمم برود داخل لیست ده فیلم نامه نویس برتر دهه اخیر؟
یا از این طور فکرهای بیخودی که به سر آدم می زند.راستش را بخواهید نوشتن چیزی که اصلاً جدید نباشد غیرممکن است. لازم نیست حتما عالی از آب دربیاید.اما هرچیزی که نوشته می شود در نوع خودش جدید است.

در پیدا کردن و انتخاب سوژه های فیلمنامه نویسی به نظرم خیلی مهم است که تلاش کنید چیزی را بیان کنید و چیزی وجود داشته باشد که سعی کنید از طریق نوشتن آن را بیان کنید .باید از هیجان و اشتیاق داستانی که بیان می کنید آگاه باشید.
مثلاً باید بدانید که چرا دارید این داستان را بیان می کنید؟

من از روش های مختلف استفاده می کنم، مثلا سعی می کنم احساس متفاوتی در افراد مختلف ایجاد کنم. من از فیلم های مربوط به وجود و موجودیت خوشم می آید. از داستان هایی که کل هدفشان این است که داریم با زندگی مان چه کار می کنیم؟
و وقتی تلاش می کنیم هدف وجودمان را بفهمیم،جهان اطراف و کائنات در مقابل ما قرار می گیرند. چون به پاسخ هایی که بقیه برای هدف وجودشان پیدا کرده اند، نگاه می کنیم و احساس می کنیم که باید بیشتر جستجو کنیم.