نقد فیلم دسته دختران
فیلم دسته دختران، محصول سال هزار و چهارصد، به کارگردانی خانم منیر قیدی، و فیلم نامه، میلاد اکبرنژاد، ابراهیم امین، و تهیه کنندگی، محمد رضا منصوری، و با بازی خانم ها.. نیکی کریمی،، پانته آ پناهی ها،، فرشته حسینی،،حسین سلیمانی و فیلم برداری سامان لطفیان،
تنها فیلم جنگی سینمای ایران با محوریت خانم ها و ارائه جلوههای ویژه نوین جنگ در ژانر دفاع مقدس ساخته و پرداخته شده است، به جرأت میتوان گفت که انتخاب قصه و داستان فیلم.. خیلی زیبا نوشته شده بود، اما در پردازش و اجرای آن روایت گونه و با شتابزدگی، پیش میرفت، و گاهی تماشاگران را گیج و سردرگم مینمود،
به هر صورت، داستان عالی، اما با دیالوگ های ضعیف و مبتدی وروند کند، و گاه شتاب زده فیلم.. آنگونه که باید، بروی مخاطبانش اثر گذار نمیباشد، وتنها یادگار فیلم بر ذهن های آنها صداهای غافلگیر کننده وحشتناک، انفجارهای پی در پی بدون وقفه، ودیالوگهای غیر بومی، حس نمایشی آنرا کم رنگ تر و غیر واقعی بودن داستان را به تماشاگران انتقال میدهد،
قصه اصلی، روایت جنگ، و بیرحمی های آن، و در دل این روایت، داستان معلمی با زخم قدیمی و با بازی ضعیف و بدور از مکان و زمان خانم کریمی، هیچ دستاوردی برای فیلم به ارمغان نمی آورد، در دل قصه های کوچک، روایت دختر، عصیان کرده، و از خانه رانده شده، با بازی خانم فرشته حسینی، از جهاتی قابل قبول و باور بود برای ما،، و در ایفای نقش بهترین بازیگر مکمل، خانم پانته آ پناهی ها یکی از بهترین بازی های خود را انجام میدهد، از هر لحاظ انگار با نقش جور در می آمد.. و ضعف های بازیگران فیلم را کمی کمرنگ مینمود.
فیلم جنگی با این سطح در جلو های ویژه، شاید سینمای ایران تا به حال به خود ندیده باشد، در نوع نگارش صحنه های جنگی، هوشمندی کارگردان و عوامل فیلم، در به تصویر کشیدن، ابعاد پنهان جنگ در دید مخاطبان، تازگی و شگفتی خاصی بوجود آورده بود.
در پایان میتوان گفت، اگر بازیگران بهتر در نقش خود فرو میرفتن، و ریتم فیلم، در مواردی که دچار کندی و رخوت نمی شد، با جلوهای ویژه و منحصر بفردش و موضوع حفظ کرامت انسانی و زنانگی، خانم های داستان در دل جنگ، میتوانست از بهترین های فیلم های جنگی سالهای اخیر سینمای ایران باشد.
