شخصیت پردازی بازیگران و اشتباهات نویسندگان فیلم نامه در نوشتن شخصیت ها

شخصیت پردازی بازیگران اهمیت زیادی دارد اما نویسنده ها هنگام نوشتن درباره شخصیت های فیلم نامه ها ، مرتکب اشتباهات یکسانی می شوند. به نظرم اشتباه نویسنده ها این است که هنگام نوشتن شخصیت ها همه مثل شخصیت خودشان هستند، یا اینکه زیادی بی روح هستند، یا نویسنده درباره شخصیت ها خیلی زیاد توضیح می دهد و در نهایت فقط قسمتی از این توضیحات به کار خواهد آمد.

بیشتر اطلاعات را باید از دیالوگ و نحوه تعامل شخصیت با دیگران، و چیزهایی که می گویند بیان کرد. مثلا اگر کسی بیاید و احوال پرسی کند و همینجا صحبت کاملا عوض بشود یا برگردد و پرخاشگری کند. نحوه انجام این تعامل هاست که مهم است.

به نظر من در نهایت فیلم باید درباره زندگی و زنده بودن باشد. بنابراین شخصیت ها باید تا حد ممکن جذاب و پویا باشند. چون به نظرم گاهی نویسنده ها موقع ساختن بعضی شخصیت های خاص زیاد ریسک نمی کنند.
اما به عنوان نویسنده باید این آزادی را داشته باشید که هرچه می خواهید بنویسیدو جسارت به خرج بدهید.

در ویدیوی زیر روبرت ریپربرگر کارگردان درمورد شخصیت پردازی بازیگران و اشتباهات نویسندگان که در انتخاب شخصیت های فیلم نامه مرتکب می شوند می گوید:

 

آیا فیلم نامه نویس هایی هستند که مدل دیالوگ نویسی آنها را بپسندید؟ مثلاً دیالوگ هایی که توجه کافی به آنها نشده مثل آرون سارکین، و هر دیالوگ حس و حال خاص خودش را داشته باشد؟

قطعا آرون سارکین را می پسندم. هروقت صحبت از دیالوگ می شود، اصلا نمی شود به او فکر نکرد. ویژگی ای که باعث شده آرون به یک پدیده تبدیل شود، یعنی همینطور داستان را ادامه می دهد و پیش می رود ، اما از مسیر داستان خارج نمی شود.
به علاوه خیلی خوب می تواند نتیجه گیری را واگذار کند و بعد به خود داستان اشاره کند. مثلا نشان بدهد چرا داستان مهم بوده و چرا فلان چیز گفته شد و تفاوت های ظریف زبانی که ایجاد می کند و به شخصیت های مختلف تفاوت می بخشد هم جالب است.
مثلا چرا فلان صحبت ها را می کنند و جملات چطور نوشته می شوند. به نظرم این جنبه کار واقعا ارزش احترام و بررسی بیشتر را دارد.

یک نویسنده وقتی درباره شخصیت می نویسد، باید چه سوال هایی از خودش بپرسد؟

به نظرم یکی از سوال های اصلی شخصیت پردازی بازیگران که نویسنده ها باید مدام از خودشان بپرسند این است : آیا شخصیت با زندگی واقعی مطابقت دارد؟
یا مثلا شبیه کسی است که میشناسم؟ آیا بر اساس واقعیت نوشته شده؟
یک سوال دیگر هم این است که باید از خودش بپرسد آیا حاضرم با این آدم یک و نیم ساعت در سینما وقت بگذرانم؟
البته روش های خیلی زیادی برای جواب دادن به این سوال ها وجود دارد. مثلا این سوال ها گاهی خسته کننده می شوند. اما همین هم می تواند در نوع خودش جذاب باشد.
البته نوعی درهم آمیختن هم هست که توصیه می کنم. حتما به فکر آن هم باشند. چون هر شخصیت مجموعه ای از ابعاد مختلف است. مثلا چطور کارهایش را انجام می دهد و چطور با اجزای دیگر ارتباط برقرار می کند.
قطعا نمی خواهید شخصیتی که می نویسید مطلقا منفی باشد. چون نویسنده قصد دارد حس همدردی مخاطب را جلب کند. یا مثلا داستانی درباره یک قهرمان روایت کند.
بنابراین باید بداند هدفش از نوشتن این شخصیت چیست و آیا این شخصیت، آدمی هست که کسی دلش بخواهد با او وقت بگذراند. یا در دنیای واقعی شخصی هست که بتواند به او اشاره کند؟ مثلا :
خب، او یک مرد جوان بود و دختره هم به نوعی بهش ضدحال زد. البته این فقط برای مدت کوتاهی بود. ماجرای جالبی در فیلم ایجاد کرد و بعد لاس وگاس را ترک کردند.
بعضی از این داستان ها جالب هستند و بعضی دیگر داستان دردناکی دربر دارند. شاید بتوانم بگویم که در آنها زیاده روی شده بود و به نظرم دلیل علاقه ما نسبت به این مدل شخصیت ها به این خاطر است که نور قبل از اینکه خاموش شود، یکباره خیلی روشن می تابد و آدم هایی هستند که واقعا با مشکلات درونی شان درگیرند و در آستانه فروپاشی هستند.
بنابراین رفتارشان انفجاری و پرخاشی می شود و قطعا ارزش تماشا شدن را دارد.

در شخصیت پردازی بازیگران ، چطور می فهمید که یک شخصیت چه چیزی می خواهد؟

در شخصیت پردازی بازیگران ، فهمیدن چیزی که شخصیت می خواهد کار سختی است. من به عنوان یک کارگردان با بازیگرها در این مورد صحبت می کنم. چون باید باهم هماهنگ باشیم و در نهایت می خواهم با شخصیت ارتباط عمیقی برقرار کنند.
چون اجرای خوب به همین وابسته است و به نظرم برای این کار اول باید حقایق را یادداشت کرد.

اول باید نکته های فیلم نامه را بنویسیم تا بدانیم باید چه چیزهایی را درنظر بگیریم و گاهی شخصیت مستقیما قابل درک نیست، و کارگردان یا بازیگر ممکن است حقیقت را به شما نگویند.
در اینطور مواقع می توانید بگویید خب اطلاعات را که اینجا داریم. مثلا ممکن است هرروز مست سر صحنه حاضر بشود باید بفهمید که واقعا چه می خواهد نکته این است که نویسنده باید پایه و اساس شخصیت را پیدا کند و بعد سوال بپرسد و به اطلاعاتی که در فیلم نامه نوشته مراجعه کند.

گفتید در مورد دیالوگ ها معمولا به بازیگر اجازه می دهید براشت خودش را بیان کند، و سفت و سخت به فیلم نامه نمی چسبید و این به باورپذیری و درک شخصیت ها کمک می کند>؟

بله، من همیشه با یازیگرانی کار میکنم که بتوانند خودشان را ابراز کنند. البته به این معنی نیست که نتوانند نقش شخصیت های دیگری را ایفا کنند و ایده های خودشان را مطرح کنند.
ما چیزهای مختلف را در کارگاه شخصیت پردازی بازیگران مطرح می کنیم. بعد برمیگردیم و فیلم نامه را بر اساس چیزهایی که گفته اند می نویسیم و بعد جلسه تمرینی داریم یا بداهه پردازی می کنیم و نتیجه ای می گیریم که عالی خواهد بود و نتیجه خواهد داد و آن را هم به فیلمنامه اضافه می کنیم. اینطوری خوب پیشرفت میکند و این هم برای بازیگرانی که صحنه ها را اجرا می کنند خیلی مفید است.
چون اینطوری درک می کنند که همه چیز زنده و پویاست . همه چیز درحال تغییر است و بعضی چیزها هم در خطر هستند. بنابراین باید کامل با داستان ارتباط بگیرند. باید به یکدیگر گوش بدهند.
مثلا اگر موهایشان بهم بریزد می توانند آزادانه این حالت را بیان کنند و در نهایت نتیجه خوبی می گیرند.

شخصیت جونا هیل در فیلم گرگ وال استریت چه ویژگی هایی داشت که شما را حیرت زده کرد؟

خیلی از شخصیت های فیلم گرگ وال استریت شگفت انگیز بودند. مثلا شخصیت های متیو مک کانهی و لئو دی کاپریو، به نظرم همه با این موضوع ثروت درگیر بودند و به نظرم اسکورسیزی خیلی خوب از پسش بر آمد.
در شخصیت پردازی بازیگران عمرا نمی شود چنین شخصیت هایی را ساده و راحت به تصویر کشید. حتی اینقدر عمیق می شود که خیانتکارها را هم به نمایش می گذارد. دیدیم که این مرد خائن چطور رفت و ازدواج کرد اما عاقبت خوبی نداشت، عملاً دیدیم که پایان داستان به نفعش نبود. داستانی آموزنده مثل این پایانش گل و بلبلی نیست.
همان طور که سردرگمی و افسردگی منجر به خودکشی می شود. تماشای همه این شخصیت ها که دنیاهای خودشان را جستجو می کردند جذاب بود. جایی که داستان از آن شروع شد و چطور در این چرخه دائمی به پیش می رفت و قطعا داستان خیلی خوبی ساخته شد.که ارزش تماشا کردن را داشت.

برای تقویت شخصیت پردازی بازیگران از چه تکنیک هایی استفاده می کنید؟

در شخصیت پردازی بازیگران ، تکنیک هایی که من برای تقویت شخصیت هایم استفاده می کنم هم به دنیای واقعی مربوط می شوند و سعی میکنم این نکات را با بازیگران درمیان بگذارم. اما در نهایت در سطح فیلم نامه فقط همینقدر از دستم برمی آید. داستان وقتی جان می گیرد که روی صحنه اجرا شود و من بازیگران را تشویق می کنم که سوال های مختلف بپرسند و باهم صحبت کنند، در نهایت خود من می دانم که چیزهای مختلفی در فیلم نامه هستند که اجرای بعضی از آنها عملی تر است و به عمیق تر شدن صحنه کمک می کند.
اینطوری زنده تر به نظر می رسد و نقطه های داستانی خاص به تصویر کشیده می شوند و روند داستان با سرعت مشخصی طی می شود. همه چیز مستقیم و سرراست پیش می رود و چیزهای مختلف کنار هم جور درمی آیند این وظیفه بازیگر است که این عمق را ایجاد کند و کاری کند تا نقش قابل اجرا شود، و با مخاطب ارتباط بگیرد و راهی پیدا کند تا شخصیت روی صحنه جان بگیرد.
به نظر من باید فیلم نامه را کامل آنالیز کرد. همیشه برای آنالیز کلی وقت می گذاریم . یکی از بخش های موردعلاقه من از کل فرایند است. چون می توانیم باهم همکاری کنیم . همیشه خیلی هیجان انگیز است. عاشق کار کردن با بازیگرها هستم.
شخصیت های فیلمی که دیده اید، اینطوری خیلی بهتر روی شما اثر می گذارند. چون آنقدر واقعی است که متقاعد می شوید این آدم واقعا دارد زندگی می کند و یک جایی در نیویورک یا جای دیگر روزگار می گذراند.

ساخت شخصیت هایی که پیچیده تر هستند باعث می شود همه چیز قابل اجراتر باشد؟

البته من بیشتر از شخصیت پردازی بازیگران به نویسندگی علاقه مندم و می توانم توصیه کنم که نویسنده ها دقت کنند و ببیند. مثلا در چه موقعیتی شخصیت ها کاملا بی منطق می شوند. در سطح تئوری شخصیت پردازی بازیگران ، خیلی با عقل جوردرنمی آید اما یک شخصیت در داستان هست که پیچیدگی می آفریند. معمولا شخصیت ها را باید خوب توصیف کرد. برای اینکه ساختار روایتی خوبی داشته باشید. باید سوال های درستی مطرح کنید و ببینید موضوع اسرار آمیز است یا چیز دیگری است که توجه مخاطب را جلب می کند.
به نظرم اگر شخصیت های پیچیده تری بسازید، اینطوری توجه مخاطب بیشتر جلب می شود. مثلا می خواهند بدانند این شخصیت الان چه کار میکند؟ قطعا این کار برای من طوری بوده که با عمیق ترین شخصیت هایی که تا به حال دیده ام، کار کردم