فیلم آن سوی ابرها
چیزی خاص در مورد فیلم آن سوی ابرها ، به غیراز یک درام زیبا اما نفرت انگیز با دکور هندی وجود دارد. این فیلم ساخته مجید مجیدی ( سازنده “باران”، “بچه های آسمان”) نویسنده و کارگردان ایرانی ، مطمئناً به لطف نمایش عالی آنیل مهتا که فیلمبرداری از خیابان های شلوغ بمبئی و کوچه پس کوچه ها انجام داده است، خوب به نظر می رسد.
اما ترکیب‌های بصری مهتا پس از یک نقطه ناراضی‌کننده هستند، بیشتر به این دلیل که فلسفه شبه عرفانی، زندگی و اجازه زندگی آنها در مورد داستانی در مورد مردم فقیر که برای فراتر رفتن از شرایط زندگی خود تلاش می‌کنند، نمیتواند مطابق با داستان باشد.
مهتا («لاگان»، «ویر-زارا») می‌تواند آنقدر خوب کار کند که مانند معروف‌ترین فیلم‌های مجیدی در دهه ۹۰، خوب و عالی به نظر برسد. اما نمیتواند درباره وضعیت اسفبار امیر (ایشان خطار) چیزی را به طور واضح به بیننده بگوید. یک فروشنده مواد مخدر نوجوان که باید از آشیک (گوتام گوس) – شوهر تارا که (مالاویکا موهنان) خواهر خودسر امیر است در بیمارستان مراقبت کند به اندازه ای که آشیک بتواند تارا را نجات دهد.
از همان ابتدای فیلم، شرایط غم انگیز تارا با عدم مسئولیت امیر در هم آمیخته می شود. او باید آنقدر انسانی رفتار کند که نه تنها مسئولیت اعمال خود را بپذیرد، بلکه مسئولیت خود را در قبال خودش را نیز درک کند.
این یک چالش بزرگ است زیرا امیر اغلب هر کاری که لازم است انجام می دهد، از جمله تهدید زندگی آشیک، و پیشنهاد فروش یک کودک به فحشا خانه ای نیز در فیلم وجود دارد. به این ترتیب با امیر بد رفتار میشود.
با این حال، پیام اصلی فیلم روشن است: لحظات زیبایی در زندگی این نوجوان وجود دارد که قرار است ثابت کند او از نظر روحی قوی تر از هر چیزی است . حتی ژیگولو، دلالی که امیر برایش کار میکند و فرد سرسختی است که او میخواهد از بینش ببرد و تمامی این مشکلات به ظاهر قابل حل هستند.
این ذهنیت باورنکردنی خوش بینانه، جدی گرفتن سناریوی مجید مجیدی و همکاری مهراد کاشانی را سخت می کند. که باعث می شوند امیز شرایط سختی را تجربه کند. او باید آشیک را ببخشد (توجه کنید که هیچ بحثی در مورد ماهیت فاسد سیستم دادگاه هند وجود ندارد). او باید خواهرش را نجات دهد. او باید راهی برای حمایت از خود بیابد. او باید با مادر و خانواده بزرگ آشیک مهربان باشد.
در همین حال، تارا در زندان می پوسد. او فقط در صحنه‌ای که از وضعیت بدش خسته میشود و فریاد می‌کشد که باید از این وضع خلاص شود، که بتواند به شرایطش برگردد. او مانند جک نیکلسون که با عصبانیت در فیلم «دیوانه از قفس پرید» ساخته میلوس فورمن که بسیار شخصیت مبهمی بود، رفتارهای خاصی در فیلم نشان میدهد. و او نیاز به توجه دارد، اما امیر فقط می تواند این کار را انجام دهد.
او حرکات او را از طرف دیگر دیوار شیشه‌ای شفاف دنبال میکند که زندانیان مانند او را از بازدیدکنندگانی مانند او جدا میکند. این صادقانه ترین صحنه در «آن سوی ابرها» است، لحظه ای به یاد ماندنی که در آن فیلمسازان اذعان می کنند: محدودیت هایی برای کاری که می توانیم برای عزیزانمان انجام دهیم وجود دارد، مهم نیست چقدر مدیون آنها هستیم.
متأسفانه مجیدی و کاشانی نیز اغلب اصرار دارند که سنگینی مشکلات جمعی بمبئی را بر دوش امیر بگذارند. درحالی که تنها ۱۹ سال دارد و شخصیتی شبیه به والدین یا فردی ندارد که بتواند به او کمک کند تا بفهمد چگونه بهترین خودش باشد.
آنچه که برای مجیدی و کاشانی اهمیت بیشتری دارد این است که امیر دوستان و منابع کافی برای تصمیم گیری بدی دارد. پس چرا نباید او را مانند یک شخصیت داستانی بزرگسالان قضاوت کرد؟ در این زمینه بدون هیچ دریغی میتوان گفت ،در صحنه هایی شخصیت گوس. سعی میکند تغییرات در فیلم دهد – درست قبل از اینکه چاقو به دست دوستش بزند.
امیر حتی به قدری متین به نظر می رسد که رئیس ژیگولو قاتل و محکم خود را متقاعد کند که به موقع به او پول بدهد.
اما «آن سوی ابرها» چه فایده ای دارد؟ چرا به مخاطبانش میگوی باید فراتر از آن چیزی باشند که هستند؟ مجیدی به وضوح از سنت هنری فیلم‌های نئورئالیسم ایتالیایی مانند «دزد دوچرخه»، «اومبرتو دی» و «رم، شهربی دفاع» استفاده میکند، اما هیچ نشانه‌ای از پایان خوب بری فیلم ها ارائه نمیدهد.
مهم نیست که منظره بمبئی چه قدر خیره کننده است البته گوس در اینجا راه خودش را برای زندگی اش پیدا میکند واین فیلم سعی میکند احترام را به تمام قشرهای جامعه بگذارد. دیدگاه مشترک مجیدی و کاشانی در اینجا ناقص به نظر می‌رسد، گویی آنها میخواستند به هفد اصلی داستان نزدیک شوند ولی این طور نشد.
امیدوارم از نقد فیلم آن سوی ابرها ساخته مجید مجیدی لذت برده باشید, سایر نقد فیلم های سینمای ایران را هم ببینید
